R o t k ä b b s c h e

...  Es Rotkäbbsche, des robbt jetz Blumme, 

en Schdrauß fer soi lieb Omama.

De Wolf hod schnell de Weg gefunne,

un schdeht vor'm Haus vun der alt' Fraa.

Klobbt an die Deer un sescht dann aa:

"Es Rotkäbbsche is do.

Hab Woi un Kuche, fer disch, Oma.

Isch denk, des macht disch froh!"

„Ei, des is schää, moi liewes Kind.

Die Deer is ned veschlosse.

Drigg doch ganz ããfach uff die Schlink.

Kumm roi un mach kãã Bosse!"

Des macht de Wolf, schderzt Rischdung Fraa

un frisst se aa glei uff.

Des zieht er dorsch, des is ganz klaa.

So geht die Oma druff.

De Wolf zieht dann die Klääder ãã

vun dere liewe Omama.

Vum Kobb bis nunner an die Bãã

sieht er jetz aus wie die alt Fraa.  ...

......

... Die Oma un ihr Enkelsche,

die sin jetz rischdisch froh.

Die hoggen uff em Bänkelsche

un feiern des emo.

Die Oma sescht: „Duh mol vesuche,

des schmeggt doch werklisch foi!“

Es Rotkäbbsche, des isst de Kuche,

die Oma trinkt de Woi.

Un wann se ned geschdorwe sin,

ich saa’s, Ihr liewe Leit,

in dem Punkt isch jo ehrlisch bin,

dann lewen se noch heit.