’s Evangelium noh Lukas, Kabiddel 2, 1 - 20
Die Woihnachdsgschischd
Es is schun rund 2000 Johr her, do hod de Kaiser Augustus beschlosse, in soim Reisch e Volkszählung ze mache. Dess war die allererschd iwwerhaubd; un dorschgfihrd worre is se, wie de Quirinius Gouverneur in Syrien war. Awwer die Volkszählung war ănnerschd wie heid; jeder hod nämlisch dendeweje in die Schdadt gehe misse, wu er herkumme is oder besser gsaad, vun wu er herschdammd. Un so hod sisch aa de Josef aus Nazareth in Galiläa uffgemachd un is los marschierd ins jiddische Land, genauer gsaad no Bethlehem. Dess war die Schdadt vum David. Un de Josef war jo en Nohkumme vum David. Midgenumme hod er aa soi Fraa, die Maria, die wu schwanger war. Un wie se endlisch dord ăăkumme sin, war’s soweid, dass die Maria ihr Wehe kried hod. Un so hod se dann dord ihrn erschde Sohn in em Schdall uff die Weld gebrochd, hod en in Winnele gewiggeld un in e Kribb geleed. Wu hädd se’n aa hieleeje solle? Es war jo näjens Pladz.
In de selbe Gejend warn aa grad e paar Hirde, wu nachds ihr Herd gehied hadden. En Engel vum liewe Godd is zu dene kumme, un do is es rischdisch hell um se worre. So ebbes hadden se noch nie erlebd; un so hawwen se rischdisch Ăngschd kried. Awwer de Engel hod dann zu dene glei gsaad: „Ihr brauchd kaa Ăngschd ze hawwe! Isch kann eisch was ganz Dolles vezehle! Ihr habd Grund genuch, eisch ze fraae. Ned bloß ihr, sondern aa es ganze Volk! Eisch is heid nämlisch de Heiland gebore worre. ’s is de Christus, de Herr, in de Schdadt vum David. Un ăăns will isch eisch noch saa: ‚ihr werrn des Kind finne. ’s is in Winnele gewiggeld un leid in re Kribb’“.
Un es hod garned lang gedauerd, do waren do bei dem ăăne Engel uff ăămol noch viel mehr Engel, die hawwen de liewe Godd gelobd un gsaad:
„Ehre sei em liewe Godd do owwe
un Friede uff de Erd bei de Mensche vun soim Wohlgefalle.“
Dann sin die ganze Engel widder ab un nuff in de Himmel. Die Hirde hawwen dann zerrschd unnernănner getuscheld un dann gsaad: „Aller, ab no Bethlehem! Mir wollen die Gschischd sehe, wu do passierd is un vun dere uns grad vezehld worre is.“
So sin se dann aa hordisch dord hie un hawwen so aa die zwaa glei gfunne: die Maria un de Josef. Un aa dess klăăne Bobbelsche, wu in die Kribb geleje hod. Wie se dess gsehe hawwen, hawwen se aa glei vezehld, was'n de Engel iwwer des Kind aa schun gsaad hadd. Un all, wu noch kumme sin, hawwen sisch iwwer die Worde vun de Hirde gewunnerd. Die Maria awwer hod sisch die ganze Worde gemerkd; dess hodd se dann aa in ihrm Herz e bissje uffgewihld. Die Hirde sin denoh widder ford un hawwen de liewe Godd gelobd un gepriese fer all des, was se geheerd un gsehe hadden un was de Engel gsaad hadd.