(Der)
Ja, doher wolld isch bloß brumme
un zu dir in de Gaade kumme;
zu dir, moi Schwesder, liewi Braud.
Nur noh dir hab isch geschaud.
Isch hab Myrrhe un Gewerz
abgemachd – des sin kăă Ferz.
Isch mach de Biene ihr Waabe uff
un gugg uff de Honisch druff.
Den ess isch – der schmeggd foi.
Un isch drink aa noch moin Woi.
Un moi Milsch, die drink isch aa.
Desweje muss isch jo noch saa:
„Dun esse un drinke, wie sisch’s geheerd.“
Moi Freunde, des is ned vekehrd.
Dann wern ihr berauschd aa soi
vun de Lieb, – un des is foi.
(Die)
Isch hab gschloofe, moi Herz war wach.
Schdill bischde kumme, ohne Krach.
Vun moim Freund heer isch jedz die Schdimm,
wu ăăklobbd un seschd – ’is jo ned schlimm –:
(Der)
„Liewi Freundin, Schwesder, mach uff!
Moi sauwer Daibsche, gugg uff moi Hoor mol druff!
De Dau vun dere kihle Nachd
hod die jo so nass gemachd.“
(Die)
Moi Kläd hab isch schun ausgezoh.
Des is wohr un ned geloh.
Soll isch’s widder jedz ăăzieh?
Muss isch mer mache do die Mieh?
Moi Fieß sin gewesche – was sollen die Sache?
Soll isch se widder dreggisch mache?
Moin Freund schdeggd soi Hand dorsch’s Loch
vum Dierschloss – un isch merg des doch.
Moi Innerschdes is schun erregd;
mer kann faschd saa, dass es bebd.
Drum bin isch – ja so sin des Sache –
uffgschdieh, um dem uff ze mache.
Vum Myrrhe-Ehl sin feischd moi Händ;
velleischd ihr eisch des denke kennd.
Am Griff vun de Schlink – des sin Dinger –
babben aa noch do moi Finger.
Awwer wie isch dann die Dier
uffgemachd hab, wer schdehd vor mir?
Kăăner do. Kann des soi?
Er muss fordgegănge soi.
Moi Seel war werglisch außer sisch,
blass bin isch worre, war nemeh frisch.
Abgehaue war ziemlisch forsch
do moin Schadz, do moin Borsch.
Isch hab’n gsuchd, so isses kumme;
hawwen awwer ned gefunne.
Isch hab gerufe do un do,
doch ’s kam kăă Andword. ’s war hald so.
Die Nachdwäschder do in de Schdadt
hamm misch gfunne. Isch war madd.
Die hamm misch aa glei veglobbd.
Isch hab gedenkd: „Sin die beklobbd?“
Un dann, so isses noch gekumme,
hamm se de Umhang mir weggenumme.
Vun Jerusalem ihr Deschder, all,
isch beschwör eisch in jedem Fall:
„Wann ihr moin Freund finne solld –
isch bidd eisch drum, seid so hold –,
saa’n em, dass isch – ’is ned schwer –
vor lauder Liebe krank schun wär.“
(Die Mädscher)
Was hod doin Freund, was hod er schun,
wu devun all schwärme dun?
Saa des uns, duh disch draue,
du schänschdi unner alle Fraue!
Was dud’n vun de ănnre all
unnerscheide so von Fall zu Fall?
Warum dud dir des so weh?
Warum duschd du uns ăăfleh?
(Die)
Moin Freund is bliehend un voller Krafd;
ihr glaabd aa ned, wie viel der schaffd!
Unner Dausende is er auserkore.
Isch hab faschd de Veschdand velore
bloß weh dem. Er is so hold;
soin Kobb wie es reinschde Gold.
Soi Logge sin gekroiseld un schwaz
wie en Raab. – Er is moin Schadz.
Soi Aache sin wie an de Bach die Dauwe,
wu in Milsch baden un sisch erlauwe,
am saubre Wasser ze hogge un so.
Soi Bagge sin wie Balsambeede do,
wu Gewerzkraider wachse dun.
Es gehd noch weider, isch saa’s eisch schun.
Er kummd aus guder Familie.
Soi Libbe leischden wie Lilje,
schoinen aa noch feischd ze soi
vum fließende Myrrhe-Ehl. – Wie foi!
Soi Finger sin wie goldne Schdäb,
grad gewachse un ned schräg.
Soin Kerber is – werschd grad veriggd –
wie Elfebein mid Saphire gschmiggd.
Wie Marmorsäule sin soi Băă –
mid goldne Fieß noch unne drăă.
En schdaddlische Borsch is er insgesamd.
Fer misch de Beschde im ganze Land;
is aggdiv un drodzdem gemiedlisch.
Soin Mund is siß, der Kerl is lieblisch.
So is moin Freund – ja, des is wohr.
Glaabd mer’s, der is werklsich klor.
Ihr Deschder vun Jerusalem, all,
jedz wissd er’s. – So is de Fall.
* * *
Leseprobe „Die Hochzet in Kana“
Leseprobe „De liewe Godd un de rhoihessische Dialeggd“
* * *
Vorwort von Hans-Peter Ranz Prolog von Hartmut Keil Epilog von Michael Finzer Nachwort von Ernst L. Fellechner
* * *
* * *
* * *